Δυστιχώς ή ευτυχώς όλες οι πτυχές της ανθρώπινης ζωής και της κοινωνίας γενικότερα είναι αλληλένδετες. Το ένα φέρνει τ’ άλλο. Έτσι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες αναπόφευκτα και η κάθε πράξη έχει τη θετική και την αρνητική της πλευρά. Από τη στιγμή που έριξες στην κάλπη το συγκεκριμένο κόμμα ετοιμάσου να υποστείς τις συνέπειες… από τη στιγμή που συνεχώς παραπονιέσαι για την κατάσταση της κοινωνίας και εσύ ο ίδιος συνεχίζεις να στηρίζεις συγκεκριμένους ανθρώπους με συγκεκριμένες ιδέες(;) είσαι άξιος της μοίρας σου φίλε μου…ή απλά δεν έχεις ιδέα για το τι ψηφίζεις. Αλήθεια με βάση ποια κριτήρια ψηφίζεις; Το τι ψηφίζουν οι γονείς σου και οι παππούδες σου; Το τι ψηφίζει ο περισσότερος κόσμος ο οποίος κάτι παραπάνω ξέρει; Το τι σου υπέδειξαν έμμεσα τα ΜΜΕ; Το ποιος βουλευτής συνήθως γνωστός σου και συντοπίτης σου θα σου εξασφαλίσει μια θεσούλα; Μήπως το ποια παράταξη έχει το πιο trendy image και κάνει πάρτυ στο πιο in club της πόλης ίσως;-καταλήγοντας να χτυπάς παλαμάκια και να φωνάζεις με πάθος ηλίθια συνθήματα σαν ντοπαρισμένος οπαδός του Ολυμπιακού-
Δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να υπάρχει τόσος φανατισμός σε ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας για τις κομματικές παρατάξεις. Να είναι φανατισμένος ο παππούς σου ή ο μπαμπάς σου με κάποια παράταξη ή ιδεολογία πολιτική μπορώ να το καταλάβω ως ένα σημείο. Άλλες εποχές τότε, διαφορετική η κοινωνία, άλλα βιώματα, άλλες καταστάσεις, άλλες ανάγκες, άλλες ιδέες… άλλα σήμερα γιατί; Πόσο σκεπτόμενη είναι σήμερα η ψήφος μας και πόσο συνειδητή; Είμαι σίγουρη ότι οι μισοί και παραπάνω ψηφοφόροι πλέον δεν ξέρουν καν τι αντιπροσωπεύει η παράταξη που υποστηρίζουν τόσο σθεναρά. Πολύ λυπηρό αυτό…τζάμπα η πανεπιστημιακή μόρφωση που έχουν λάβει πολλοί από εμάς…
Κάπου εδώ ανοίγουν πολλά θέματα…
Αυτά όμως για την ώρα…
m.soug.
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
Τετάρτη 5 Μαΐου 2010
ΑΣΕΒΕΙΑ...
Είμαι ασεβής. Έπαψα να σέβομαι νεκρούς. Μόνο τους δικούς μου νεκρούς σέβομαι πλέον.
Υπόθεση πρώτη.
Περνάω με το αυτοκίνητο και βλέπω ένα τροχαίο με 5 νεκρούς. ΟΚ. Κρίμα. Αλλά σε 5 λεπτά το ξεχνάω και πάω στη δουλεία μου. Ίσως το θυμηθώ το βράδυ στο τραπέζι. Θα κατηγορήσω και τη νομαρχία που δε φτιάχνει τη στροφή και τέλος... Και ίσως να φτιαχτεί κάποτε ο δρόμος... Και ίσως μέχρι να φτιαχτεί να πάω και'γω από τροχαίο στη στροφή αυτή... Και να στενοχωρηθεί η οικογένειά μου... Και να με δει άλλος περαστικός...
Υπόθεση δεύτερη.
Ένα παιδί, 15 χρονών, περπατά σε ένα σκοτεινό σοκάκι με 3 φίλους. Συναντούν 2 ληστές. Κατά λάθος ο ένας πυροβολεί και σκοτώνεται το παιδί. ΟΚ. Κρίμα. Θα το δω στις ειδήσεις. Ίσως πω ας μην κυκλοφορούσε τέτοια ώρα εκεί, τι κάνουν οι γονείς. Ίσως κατηγορήσω το κράτος που δεν αστυνομεύει σωστά. Και ίσως κάποτε αστυνομευτεί σωστά ο δρόμος... Και ίσως να πυροβοληθεί ο γιος μου έτσι. Θα στενοχωρηθώ. Και θα πει κάποιος άλλος που το είδε στις ειδήσεις τα ίδια...
Υπόθεση τρίτη.
Κάηκε ένα κτήριο και 4 άνθρωποι μέσα... ΟΚ. Κρίμα. Αλλά αύριο πάλι θα πάω στη δουλειά και θα το έχω ξεχάσει. Ίσως συζητήσω με τους συναδέλφους μου το γεγονός. Θα κατηγορήσουμε και το κράτος που έδωσε άδεια χωρίς να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας.... Και ίσως κάποτε μπω σε ένα σούπερ μάρκετ και πάρει φωτιά. Και καώ. Θα στενοχωρηθεί η οικογένεια μου... Και κάποιος άλλος θα κατηγορήσει το κράτος.
Άρα, τι διαφορά έχει αν στο τροχαίο είναι ένα λεωφορείο με μαθητές στα Τέμπη και πάνε από τα ξύλα που δεν έδεσε καλά ένας νταλικέρης;
Τι διαφορά έχει αν ο 15χρονος πάει από σφαίρα αστυνομικού;
Τι διαφορά έχει αν το κτήριο είναι η Marfin και καεί από μολότοφ?
Και πάλι δεν είναι πρόβλημα στο δρόμο;
Και πάλι δεν φταίει η λάθος αστυνόμευση;
Και πάλι δεν πήρε με λαμογιά την άδεια η τράπεζα;
Τέλος. Είμαι ασεβής. Δε με νοιάζουν οι νεκροί. Με νοιάζουν οι ζωντανοί που δεν κάνουν κάτι για να λυθεί η αιτία του θανάτου. Για τους νεκρούς ας νοιαστούν οι συγγενείς τους. Αν ήμουν εγώ ο συγγενής ή ο γείτονας ή ο φίλος θα νοιαζόμουν. Δεν είμαι. Δεν με νοιάζει. Μόνο ότι δεν λειτουργεί τίποτα σωστά με νοιάζει... Είμαι ασεβής λοιπόν...
Βλαδίμηρος Βιδόπουλος
Υπόθεση πρώτη.
Περνάω με το αυτοκίνητο και βλέπω ένα τροχαίο με 5 νεκρούς. ΟΚ. Κρίμα. Αλλά σε 5 λεπτά το ξεχνάω και πάω στη δουλεία μου. Ίσως το θυμηθώ το βράδυ στο τραπέζι. Θα κατηγορήσω και τη νομαρχία που δε φτιάχνει τη στροφή και τέλος... Και ίσως να φτιαχτεί κάποτε ο δρόμος... Και ίσως μέχρι να φτιαχτεί να πάω και'γω από τροχαίο στη στροφή αυτή... Και να στενοχωρηθεί η οικογένειά μου... Και να με δει άλλος περαστικός...
Υπόθεση δεύτερη.
Ένα παιδί, 15 χρονών, περπατά σε ένα σκοτεινό σοκάκι με 3 φίλους. Συναντούν 2 ληστές. Κατά λάθος ο ένας πυροβολεί και σκοτώνεται το παιδί. ΟΚ. Κρίμα. Θα το δω στις ειδήσεις. Ίσως πω ας μην κυκλοφορούσε τέτοια ώρα εκεί, τι κάνουν οι γονείς. Ίσως κατηγορήσω το κράτος που δεν αστυνομεύει σωστά. Και ίσως κάποτε αστυνομευτεί σωστά ο δρόμος... Και ίσως να πυροβοληθεί ο γιος μου έτσι. Θα στενοχωρηθώ. Και θα πει κάποιος άλλος που το είδε στις ειδήσεις τα ίδια...
Υπόθεση τρίτη.
Κάηκε ένα κτήριο και 4 άνθρωποι μέσα... ΟΚ. Κρίμα. Αλλά αύριο πάλι θα πάω στη δουλειά και θα το έχω ξεχάσει. Ίσως συζητήσω με τους συναδέλφους μου το γεγονός. Θα κατηγορήσουμε και το κράτος που έδωσε άδεια χωρίς να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας.... Και ίσως κάποτε μπω σε ένα σούπερ μάρκετ και πάρει φωτιά. Και καώ. Θα στενοχωρηθεί η οικογένεια μου... Και κάποιος άλλος θα κατηγορήσει το κράτος.
Άρα, τι διαφορά έχει αν στο τροχαίο είναι ένα λεωφορείο με μαθητές στα Τέμπη και πάνε από τα ξύλα που δεν έδεσε καλά ένας νταλικέρης;
Τι διαφορά έχει αν ο 15χρονος πάει από σφαίρα αστυνομικού;
Τι διαφορά έχει αν το κτήριο είναι η Marfin και καεί από μολότοφ?
Και πάλι δεν είναι πρόβλημα στο δρόμο;
Και πάλι δεν φταίει η λάθος αστυνόμευση;
Και πάλι δεν πήρε με λαμογιά την άδεια η τράπεζα;
Τέλος. Είμαι ασεβής. Δε με νοιάζουν οι νεκροί. Με νοιάζουν οι ζωντανοί που δεν κάνουν κάτι για να λυθεί η αιτία του θανάτου. Για τους νεκρούς ας νοιαστούν οι συγγενείς τους. Αν ήμουν εγώ ο συγγενής ή ο γείτονας ή ο φίλος θα νοιαζόμουν. Δεν είμαι. Δεν με νοιάζει. Μόνο ότι δεν λειτουργεί τίποτα σωστά με νοιάζει... Είμαι ασεβής λοιπόν...
Βλαδίμηρος Βιδόπουλος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)